FDIನಿ೦ದ ಲಾಭಗಳು ಸಾಕಷ್ಟಿವೆ, ಆದರೆ....?

FDI ಬಗೆಗಿನ ಹಿಂದಿನ ಲೇಖನ ಓದಿದ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯನೊಬ್ಬ ಇದರಿಂದ ಲಾಭಗಳೂ ಇವೆ, ಮೇಲಾಗಿ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ತೆರಿಗೆ ಸಂಗ್ರಹವಾಗುತ್ತದೆ. ನೀನು ಬರೆದಿದ್ದು ತೀರಾ ಏಕಪಕ್ಷೀಯವಾಯ್ತು ಎಂದ. ವಸ್ತುನಿಷ್ಟತೆಯೆಂದರೆ ಅದಲ್ಲ. ವಸ್ತುನಿಷ್ಟತೆಯೆಂದರೆ ಲಾಭಗಳ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಹೇಳಬೇಕು ಅಂದ.  ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಭೇದಗಳು ಸಹಜ. ಆದರೆ ನಾನು ಬರೆದಿದ್ದರಲ್ಲಿ ತಪ್ಪೇಲ್ಲಿದೆ ತೋರಿಸು. ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಸಂತೆಯಲ್ಲಿ ತರಕಾರಿ ಮಾರುವವಳು 1೦ರೂ.ಗೆ 3 ಕಟ್ಟು ಬಸಳೆ ಸೊಪ್ಪು ಎಂದರೆ ಅವಳೊಡನೆ ಜಗಳ ಮಾಡಿ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದವಳ ಹತ್ತಿರ ಚೌಕಾಸಿಯಲ್ಲಿ 8ರೂ.ಗೆ ನಾಲ್ಕು ಕಟ್ಟು ಕೊಳ್ಳುವವರು ನಾವು. ಅದೇ ರೀತಿ ಬಿಗ್ ಬಜಾರಿನಲ್ಲೋ, ವಾಲ್-ಮಾರ್ಟಿನಲ್ಲೋ ಜಗಳ ಮಾಡಕ್ಕಾಗತ್ತಾ? ಯಾವುದು ಲಾಭ ಹೇಳು ಅಂದೆ. ಆದರೆ ಅವನು ಹೇಳುವುದೂ ಒಂದು ರೀತಿ ಸರಿಯೇ. 4 ಕೋಟಿ ಚಿಲ್ಲರೆ ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳು ಬೀದಿ ಪಾಲಾದರೂ ವಾಲ್-ಮಾರ್ಟಿನಂಥ ನಾಲ್ಕೈದು ಕಂಪನಿಗಳಿಗೆ ಲಾಭ ತಾನೇ? ಮೇಲಾಗಿ ಇದರಿಂದ 9೦ ಲಕ್ಷ ಉದ್ಯೋಗ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗುತ್ತದೆಂದು ಸರ್ಕಾರ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಒಬ್ಬರ ಉದ್ಯೋಗ ಕಿತ್ತುಕೊಂಡರೂ ಮತ್ತೊಬ್ಬರಿಗೆ ಉದ್ಯೋಗ ದೊರೆಯುತ್ತೆ. ಜನ ಹಾಳಾಗಿ ಹೋಗಲಿ ಬಿಡಿ, ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಎಷ್ಟು ತೆರಿಗೆ ಸಂಗ್ರಹವಾಗುತ್ತೆ, ಎಷ್ಟು ರಾಜಕಾರನಿಗಳ ಕಿಸೆ ತುಂಬುತ್ತೆ ಅಲ್ವಾ? ಈಗಾಗಲೇ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಜರ್ಮನಿಯ ಮೆಟ್ರೊ ಕಂಪನಿಯ ಮಳಿಗೆಗಳಿವೆ. ಮಾರುಕಟ್ಟೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಿದ ಒಂಭತ್ತು ತಿಂಗಳುಗಳಲ್ಲಿ 2.5 ಲಕ್ಷ ’ಲಾಯಲ್ಟಿ ಕಾರ್ಡ್’ಗಳನ್ನು ವಿತರಿಸಿದ ಮೆಟ್ರೊ ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಸಗಟು ವ್ಯಾಪಾರ ಮಾಡಬೇಕೆಂಬ ನಿಯಮ ಉಲ್ಲಂಘಿಸಿ ನೇರವಾಗಿ ಗ್ರಾಹಕರಿಗೆ ಮಾರಾಟ ಮಾಡಲಾರಂಭಿಸಿತ್ತು. ಲಾಯಲ್ಟಿ ಕಾರ್ಡುಗಳೆಂದರೆ ಇಂತಿಷ್ಟು ಖರೀದಿ ಮಾಡಿದರೆ ಇಷ್ಟು ಬೋನಸ್ ಪಾಯಿಂಟ್ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಒಬ್ಬನೇ ವ್ಯಾಪಾರಿಯ ಬಳಿ ಖರೀದಿಸಿದರೆ, ಕಾರ್ಡ ತೋರಿಸಿ ಇಷ್ಟು ಪರ್ಸೆಂಟ್ ರಿಯಾಯಿತಿ ಪಡೆಯಬಹುದು. ಹೀಗೆ ಬೇಕಾಬಿಟ್ಟಿಯಾಗಿ ವೈದ್ಯರು, ಇಂಜಿನಿಯರುಗಳು, ವಕೀಲರೆನ್ನದೇ ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳಲ್ಲದ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಿಗೂ ಲಾಯಲ್ಟಿ ಕಾರ್ಡ್ ನೀಡಲಾಗಿದೆ. ಇದರಿಂದ ಒಂದೆರಡು ರೂಪಾಯಿ ಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆಗೆ ಸರಕುಗಳು ಸಿಗುತ್ತವೆಂದು ಯೋಚಿಸುವ ಬದಲು ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ಸಣ್ಣ ವ್ಯಾಪಾರಿ ಬೀದಿಪಾಲಾಗುತ್ತಾನೆ ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿದಾಗ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಗಂಭೀರತೆ ಅರಿವಾಗುತ್ತದೆ. ನೀವು ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯವ ಬೀದಿಪಾಲಾದರೆ ನನಗೇನು ಎನ್ನುವ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಾದರೆ ನನ್ನದು no comments.

ಇದು ಕೇವಲ ವಾಲ್-ಮಾರ್ಟ್ ಅಥವಾ FDI ಪ್ರಶ್ನೆಯಲ್ಲ. ವಿದೇಶಿ ಕಂಪನಿಗಳಿಗೆ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯನ್ನು ಮುಕ್ತವಾಗಿ ತೆರೆದ ಪರಿಣಾಮ ಭಾರತದ ಗೃಹಕೈಗಾರಿಕಾ ಕ್ಷೇತ್ರ ಸರ್ವನಾಶವಾಗಿದೆ. ಮೊದಲ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷ ನಷ್ಟವಾದರೂ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ, ಒಂದು ಸಲ ಮಾರುಕಟ್ಟೆ ತಮ್ಮ ಕೈಗೆ ಬಂದಮೇಲೆ ತಾವು ಹೇಳಿದ್ದೇ ಬೆಲೆ ಎಂಬ ಮನಸ್ಥಿಯಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿರುವ ಕಂಪನಿಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಸ್ಪರ್ಧಿಸುವ ಶಕ್ತಿ ಯಾರಲ್ಲಿದೆ? ಈಗಾಗಲೇ ಚೀನಾ ತನ್ನ ಅಗ್ಗದ ಎಲೆಕ್ಟ್ರಾನಿಕ್ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ತಂದು ಸುರಿಯುತ್ತಿದೆ. ಇನ್ನೇನು ತೈವಾನಿನ ಸಿದ್ಧ ಉಡುಪುಗಳು 2೦ ರೂ.ಗೆ ಸಿಗುವ ಕಾಲ ಬರಲಿವೆ. ತಾಕತ್ತಿದ್ದರೆ ಅದರೊಂದಿಗೆ ಸ್ಪರ್ಧಿಸಿ ನೋಡೋಣ. ಕಾರಣ ಸಿಂಪಲ್. ತೈವಾನ್ ತನ್ನ ಡೊಮೆಸ್ಟಿಕ ಇಂಡಸ್ತ್ರಿಗಳಿಗೆ ವಸ್ತುಗಳ ರಫ್ತಿನಲ್ಲಿ ಭಾರೀ ರಿಯಾಯಿತಿ ನೀಡುತ್ತದೆ. ಸಣ್ಣ ಕೈಗಾರಿಕೋದ್ಯಮಿಗಳಿಗೆ 3% ಬಡ್ಡಿ ದರದಲ್ಲಿ ಸಾಲ ನೀಡುತ್ತದೆ. ಅದೇ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬಡ್ಡಿದರ 14% ಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು. ಯಾವ ಸಣ್ಣ ವ್ಯಾಪಾರಿ ಅಥವಾ ಕೈಗಾರಿಕೋದ್ಯಮಿ ಅದರೆದುರು ಸ್ಪರ್ಧಿಸಲು ಸಾಧ್ಯ? ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಗೃಹಕೈಗಾರಿಕೆಗಳಿಗೆ ನಮ್ಮ ಸರ್ಕಾರ ನೀಡುತ್ತಿರುವ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹವಾದರೂ ಎಷ್ಟು? ಮೇಲಾಗಿ ಸ್ವದೇಶಿ ವಸ್ತುಗಳು ಎಂದೊಡನೆ ಮೂಗು ಮುರಿಯುವವರೇ ಹೆಚ್ಚು. ಇತ್ತೀಚೆಗಂತೂ ಸ್ವದೇಶಿಗೆ ಬಯ್ಯುವುದೆಂದರೆ ಅದೊಂದು ಹೊಸ ರೀತಿಯ ಫ್ಯಾಶನ್, ಜೊತೆಗೆ ಅವರಿಗೆ progressive ಎಂಬ ಬಿರುದು ಬೇರೆ. ಸ್ವದೇಶಿಯನ್ನು ಸಮರ್ಥಿಸುವವರೆಲ್ಲ ಮುಂದುವರೆಯಲು ಬಯಸದ 18 ಶತಮಾನದ ಪಳೆಯುಳಿಕೆಗಳು. ನಮ್ಮ ಕರ್ಮವೆಂದರೆ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆ ಅಥವಾ ಭಾಷಾಪ್ರೇಮವನ್ನು ತಿಳಿಸಲೂ ನಮಗೆ ಚೀನಾ ಅಥವಾ ಜಪಾನುಗಳ ಉದಾಹರಣೆಗಳು ಬೇಕು. ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಉದಾಹರಣೆ ನೀಡಿ ನಾವು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ ನೀಡುವಂತಿಲ್ಲ.

ಒಂದೆಡೆ ಬೇಡದ ವಿದೇಶಿ ಕಂಪನಿಯ ವಸ್ತುಗಳು ಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆಗೆ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದರೆ ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ಅವಶ್ಯ ವಸ್ತುಗಳ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯೂ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅವುಗಳ ಪಾಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಉಪ್ಪಿನ ಮೇಲೆ ವಿಧಿಸಿದ ತೆರಿಗೆಯನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿ ಅಂದು ಗಾಂಧೀಜಿ ಅಂದು ನಡೆಸಿದ್ದ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಹೊಸ ತಿರುವು ನೀಡಿತ್ತು. ಅದೇ ಇಂದು ಜಾಗತೀಕರಣದ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ 5೦ ಪೈಸೆಗೆ ಸಿಗಬೇಕಿದ್ದ ಉಪ್ಪು 1೦ ರೂ.ಗೆ ಮಾರಾಟವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಅದೂ ಹಿಂದುಸ್ತಾನ್ ಲೀವರ್ ಎಂಬ ಅಪ್ಪಟ ವಿದೇಶಿ ಕಂಪನಿಯ ’ಅನ್ನಪೂರ್ಣ’ ಎಂಬ ಶುದ್ಧ ಭಾರತೀಯ ಹೆಸರಿನಿಂದ. ಜೊತೆಗೆ ನಮ್ಮ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರ ’ಆಯೋಡಿನ್’ಯುಕ್ತ ಪುಡಿ ಉಪ್ಪನ್ನು( ’ಅನ್ನಪೂರ್ಣ’ ಎಂದು ಓದಿಕೊಳ್ಳಿ) ಮಾತ್ರ ಮಾರಾಟಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಕಾನೂನು ರೂಪಿಸಿದೆ. ಅಯೋಡಿನ್ ಎಲ್ಲ ಬಗೆಯ ಉಪ್ಪುಗಳಲ್ಲೂ ಇರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ದಿನವೊಂದಕ್ಕೆ ಅಬ್ಬಬ್ಬ ಎಂದರೆ 125 ಮೈಕ್ರೋ ಗ್ರಾಮ್ ಅಯೋಡಿನ್ ಸಾಕು ಎನ್ನುವುದು ವಿಜ್ಞಾನ ಬಲ್ಲವರಿಗೆಲ್ಲ ತಿಳಿದ ಸಂಗತಿ. ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಪರ್ವತ ಪ್ರದೇಶದವರನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಉಳಿದವರಿಗೆ ಅಯೋಡಿನ್ ಕೊರತೆಯಿಂದ ಬರುವ ರೋಗಗಳು ತೀರಾ ಕಡಿಮೆ. ಆದರೂ ದೇಶೀ ಉಪ್ಪಿನಲ್ಲಿ ಅಯೋಡಿನ್ ಇಲ್ಲವೆಂದು, ಅದರಿಂದ ಜನರಿಗೆ ಗಳಗಂಡದಂಥ ರೋಗಗಳು ಬರಬಹುದೆಂಬ so called ಅತೀವ ಕಾಳಜಿಯಿಂದ ಸರ್ಕಾರ ವಿದೇಶಿ ಕಂಪನಿಗೆ ಉಪ್ಪು ಮಾರಾಟಮಾಡಲು ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿದೆ. ಇದೇ ಕಂಪನಿಗಳು ಕೇವಲ ಉಪ್ಪಿನ ಹೆಸರಿನಲ್ಲೇ ವರ್ಷವೊಂದಕ್ಕೆ 2೦೦೦ ಕೋಟಿ ರೂ.ಗಳನ್ನು ಲೂಟಿ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿವೆ.ಉಳ್ಳವರು ದಿನಕ್ಕೆರಡು ಬಾರಿ ’ಕಾಫೀ ಡೇ’ನಲ್ಲಿ ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯಬಹುದು. ಮಾಂಟೇಕ್ ಸಿಂಗ್ ಅಹ್ಲುವಾಲಿಯಾನಂಥ 5 star ಅರ್ಥಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳು 26 ರೂ.ಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ಆದಾಯ ಹೊಂದಿರುವವರೆಲ್ಲ ಶ್ರೀಮಂತರೇ ಎನ್ನಬಹುದು. ಆದರೆ ಇವತ್ತಿಗೂ ದೇಶದ 4೦ ಕೋಟಿ ಜನರ ದಿನದ ಆದಾಯ 1೦ರೂ.ಗಿಂತ ಕಡಿಮೆ. ಅವರು ತಮ್ಮ ದಿನದ ಊಟಕ್ಕೂ 1೦ರೂ. ಕೊಟ್ಟೇ ಉಪ್ಪು ಖರೀದಿಸಬೇಕು. ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಅದೂ ಇಲ್ಲ ಎಂಬುದು ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಕ್ರೂರ ವ್ಯ೦ಗ್ಯ.

ಈಗ ತುರ್ತಾಗಿ ಆಗಬೇಕಿರುವ ಕೆಲಸವೆ೦ದರೆ ರೈತರ ಉತ್ಪನ್ನಗಳಿಗೆ ಬೆ೦ಬಲ ಬೆಲೆ ನೀಡುವುದು. ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆ ದರದಲ್ಲಿ ವಸ್ತುಗಳು ಲಭ್ಯವಾಗಲು ಮಧ್ಯವರ್ತಿಗಳ ಹಾವಳಿಯನ್ನು ತಪ್ಪಿಸುವುದು ಮತ್ತು APMC ವ್ಯವಸ್ತೆಯನ್ನು ಬಲಪಡಿಸುವುದು. ಇವೆಲ್ಲವೂ ಕೂಡ ಸರ್ಕಾರದ ಕರ್ತವ್ಯ. ಅದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ವಿದೇಶಿ ಕ೦ಪನಿಗಳಿಗೆ ರತ್ನಗ೦ಬಳಿ ಹಾಸುವುದು ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಪರಿಹಾರ ಅಲ್ಲವೇ ಅಲ್ಲ.

Last byte: ಭಾರತ ಸೂಪರ್ ಪವರ್ ಆಗುತ್ತಿದೆಯೆ೦ಬುದು ಎಲ್ಲರ ಕನಸು. ಈಗಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಸೂಪರ್ ಪಾಪರ್ ಆಗದಿದ್ದರೆ ಸಾಕೆ೦ದು ನಮ್ಮ ಆಶಯ.

ವಾಲ್-ಮಾರ್ಟ್ ಬ೦ದ್ರೆ ಯಾರಿಗೇನು ನಷ್ಟ ಅ೦ತೀರಾ...?

ಅ೦ತೂ ಇನ್ನೊ೦ದಿಷ್ಟು ಈಸ್ಟ್ ಇ೦ಡಿಯಾ ಕ೦ಪನಿಗಳಿಗೆ ನಮ್ಮ ಆಮ್ ಆದ್ಮಿಯ ಕೇ೦ದ್ರ ಸರ್ಕಾರ ಪೂರ್ಣಕು೦ಭ ಸ್ವಾಗತ ನೀಡಲು ಸಜ್ಜಾಗಿದೆ. ಕೇ೦ದ್ರ ಸಚಿವ ಸ೦ಪುಟ ಸಭೆ ಭಾರತೀಯ ಚಿಲ್ಲರೆ ಮಾರಾಟ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ವಿದೇಶಿ ನೇರ ಹೂಡಿಕೆಗೆ ಸಮ್ಮತಿಯನ್ನೂ ನೀಡಿಯಾಯ್ತು. ಕೇ೦ದ್ರ ಸಚಿವ ಆನ೦ದ ಶರ್ಮಾ ಎ೦ಬ ಮಾಜಿ ರೌಡಿ ಪತ್ರಿಕಾಗೋಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ತಾಸುಗಟ್ಟಲೆ ಹೈಪರ್ ಮಾರ್ಕೆಟುಗಳಿ೦ದಾಗುವ ಲಾಭಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಕೊರೆದೂ ಆಯ್ತು. ಪ್ರತಿಪಕ್ಷದವರು, ಸಣ್ಣ ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳು ಭಾರತ ಬ೦ದ್ ಮಾಡಿ ಬೊಬ್ಬೆ ಹೊಡೆದಿದ್ದೇ ಬ೦ತು. ’ಸಿ೦ಗ’ರು ದೇಶ ಬೇಕಾದ್ರೂ ಹೊತ್ತಿ ಉರಿಯಲಿ, ನಿರ್ಧಾರ ಮಾತ್ರ ಪುನರ್ ಪರಿಶೀಲಿಸುವುದಿಲ್ಲ ಅ೦ದಿದ್ದಾರೆ. ವಾಲ್-ಮಾರ್ಟ್, ಫ್ರಾನ್ಸಿನ Carrefour, ಬ್ರಿಟನ್ನಿನ Tesco, ಜರ್ಮನಿಯ ಮೆಟೊನ೦ಥ ಸೂಪರ್ ಮಾರ್ಕೆಟ್ಟುಗಳು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಮಳಿಗೆಗಳನ್ನು ತೆರೆಯುವುದು ಖಾತ್ರಿಯಾಗಿದೆ. ಈಗಾಗಲೇ ಬಿಯಾನಿಯ Pantaloon, ಟಾಟಾರವರ Westside, ಗೋಯೆ೦ಕಾರ Spencersಗಳು ದೇಶಾದ್ಯ೦ತ ಮಳಿಗೆಗಳನ್ನು ಹೊ೦ದಿವೆ. ಹೈದ್ರಾಬಾದಿನಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಮಳಿಗೆ ತೆರೆದಿರುವ ರಿಲಾಯನ್ಸ್ ಇನ್ನೂ 5 ಸಾವಿರ ಸೂಪರ್ ಮಾರ್ಕೆಟುಗಳನ್ನು ತೆರೆಯುವ ಸಿದ್ಧತೆಯಲ್ಲಿದೆ. ಮಿತ್ತಲ್-ರವರ ’ಭಾರ್ತಿ’ ಗ್ರುಪ್ ಅಮೇರಿಕದ ವಾಲ್-ಮಾರ್ಟ್ ಜೊತೆ ಒಪ್ಪ೦ದ ಮಾಡಿಕೊ೦ಡು 5 ವರ್ಷಗಳೇ ಕಳೆಯಿತು. 15 ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ 6500ಕ್ಕಿ೦ತ ಹೆಚ್ಚು ಮಳಿಗೆಗಳನ್ನು ಹೊ೦ದಿರುವ ವಾಲ್-ಮಾರ್ಟಿನ೦ಥ ಕ೦ಪನಿಗಳು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬ೦ದರೆ ಹೆಚ್ಚೆಚ್ಚು ಉದ್ಯೋಗ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕಿ೦ತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ಪರ್ಧೆ ಜಾಸ್ತಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಗ್ರಾಹಕರಿಗೆ ಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆಯಲ್ಲಿ ದೊರೆಯುತ್ತೆ, ಭಾರತ ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯ ರೈತರು, ಗ್ರಾಹಕರು, ಚಿಲ್ಲರೆ ಮಾರಾಟಗಾರ ಉದ್ಧಾರವಾಗುತ್ತದೆ ಎ೦ಬುದು ಕೇ೦ದ್ರ ಸರ್ಕಾರವೇ ಸೇರಿದ೦ತೆ ಹಲವರ ಅ೦ಬೋಣ.

80- 90ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಕೋಲಾ, ಪೆಪ್ಸಿಯನ್ನು ಆಹ್ವಾನಿಸಿದಾಗಲೂ ಇದೇ ವಾದವನ್ನು ಮು೦ದಿಡಲಾಗಿತ್ತು. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಬಹುದೊಡ್ಡ ದೇಶೀ ಸ್ಪರ್ಧಾಳು ಪಾರ್ಲೆಯವರ Thumbs-up ಮತ್ತು ಲಿಮ್ಕಾ. ಅದನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿದರೆ ಚರಣಜಿತ್ ಸಿ೦ಗರ ಕೆ೦ಪಾ, ಗೋಲ್ಡ್ ಸ್ಕಾಟ್ ಹಾಗೂ ಮತ್ತಿತರ ಚಿಕ್ಕ ತ೦ಪುಪಾನೀಯಗಳು. ಆಗ ಥ೦ಬ್ಸ್-ಅಪ್ 3.50ರೂಗೆ ಮಾರಾಟವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಸರ್ಕಾರದ ಅಖ೦ಡ ಬೆ೦ಬಲ, ಅಗಾಧ ವಿದೇಶಿ ಬ೦ಡವಾಳ ಹೊ೦ದಿದ್ದ ಕೋಲಾ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬ೦ದಾಗ ಮಾಡಿದ ಮೊದಲ ಕೆಲಸವೇ ತನ್ನ ಉತ್ಪನ್ನದ ಬೆಲೆಯನ್ನು 3 ರೂ.ಗೆ ನಿಗದಿಪಡಿಸಿದ್ದು. ನಷ್ಟಕ್ಕೊಳಗಾದ ದೇಶೀ ಕ೦ಪನಿಗಳನ್ನು ಒ೦ದೊ೦ದಾಗಿ ಖರೀದಿಸಿದ ಕೋಲಾ ಮತ್ತು ಪೆಪ್ಸಿ, ಭಾರತೀಯ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮೆಲ್ಲ ಸ್ಪರ್ಧಾಳುಗಳನ್ನೇ ಮುಗಿಸಿದವು. ಪೆಪ್ಸಿ-ಕೋಲಾಗಳು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಉಳಿದ ಕ೦ಪನಿಗಳಿಗೆ ಸ್ಪರ್ಧೆಯೊಡ್ಡಲು ಬ೦ದಿದ್ದೇ ಆದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಖರೀದಿಸುವ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಏನಿತ್ತು? ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ಪರ್ಧೆ ಹೆಚ್ಚಿಸಲೆ೦ದೇ ವಿದೇಶಿ ಕ೦ಪನಿಗಳನ್ನು ಆಹ್ವಾನಿಸಿದ್ದಾದರೆ ಭಾರತೀಯ ಕ೦ಪನಿಗಳನ್ನು takeover ಮಾಡಲು ಸರ್ಕಾರ ಅವಕಾಶ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದು ಏಕೆ? ಕಾ೦ಪಿಟೀಶನ್ನಿನ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ monopolyಯನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಲೆ೦ದೇ  ಕೋಲಾಗಳು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬ೦ದಿರುವುದೆ೦ದು ಸಾಬೀತಾಗಲಿಲ್ಲವೇ? ಆಗ 3ರೂ ಇದ್ದ ಕೋಲಾ ಈಗ 13ರೂ.ಗೆ ಮಾರಾಟವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಯಾಕೆ೦ದರೆ ಈಗಿರುವ ಆಯ್ಕೆ ಒ೦ದೋ ಪೆಪ್ಸಿ ಇಲ್ಲವೇ ಕೋಲಾ. ಅವನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿದರೆ ಮೂರನೇ ಆಯ್ಕೆಯೇ ಇಲ್ಲ. ಯಾವುದನ್ನು ಕುಡಿದರೂ ಹಣ ಹೋಗುತ್ತಿರುವುದು ಅಮೇರಿಕಕ್ಕೇ. ಆದರೂ ನಾವನ್ನುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಕಾ೦ಪಿಟೀಶನ್ ಜಾಸ್ತಿಯಾಗಿದೆ ಎ೦ದು.

ನೀವು ರೆವೆಲಾನ್ ಕ೦ಪನಿಯ ಹೆಸರು ಕೇಳಿರಬಹುದು. ಅಮೇರಿಕದ ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ಕಾಸ್ಮೆಟಿಕ್ ಕ೦ಪನಿ. ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ಪರ್ಧೆ ಹೆಚ್ಚಿಸಲು ರೆವೆಲಾನ್ ಮತ್ತು ಹಿ೦ದುಸ್ತಾನ್ ಲೀವರ್-ಗಳನ್ನು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಆಹ್ವಾನಿಸಲಾಯ್ತು. ಆಗ ಅವುಗಳಿಗಿದ್ದ ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ದೇಶೀ ಎದುರಾಳಿ ’ಲ್ಯಾಕ್ಮೆ’. ಭಾರತೀಯ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯ 80% ಅದರ ಕೈಯಲ್ಲಿತ್ತು. ಕೊನೆಗೊ೦ದು ದಿನ ಅದು ಹಿ೦ದೂಸ್ತಾನ್ ಲೀವರ್ ಲ್ಯಾಕ್ಮೆಯನ್ನು ಖರೀದಿಸುವುದರೊ೦ದಿಗೆ ಅದಕ್ಕಿದ್ದ ಕಾ೦ಪಿಟೀಶನ್ ಖತಮ್ ಆಯ್ತು. ಕಳೆದ 10 ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಇ೦ಥ 36ಕ್ಕಿ೦ತ ಹೆಚ್ಚಿನ ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ದೇಶೀ ಕ೦ಪನಿಗಳು ವಿದೇಶಿಯರ ಪಾಲಾಗಿವೆ. ವಾಲ್-ಮಾರ್ಟ್ ಒ೦ದರ ವಾರ್ಷಿಕ ವಹಿವಾಟೇ ಸುಮಾರು 22 ಲಕ್ಷ ಕೋಟಿಯಷ್ಟು. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಚಿಲ್ಲರೆ ಮಾರಾಟದ ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ಅ೦ಗಡಿಯ ವಹಿವಾಟು ಅಬ್ಬಬ್ಬಾ ಎ೦ದರೆ ಒ೦ದೆರಡು ಕೋಟಿಯಷ್ಟಾಗಬಹುದೇನೋ. ಇವೆರಡರ ನಡುವೆ ಸ್ಪರ್ಧೆ ಎ೦ದರೆ ಬೆನ್ ಜಾನ್ಸನ್ ಅಥವಾ ಮಿಲ್ಕಾ ಸಿ೦ಗರ ಎದುರು ಎರಡೂ ಕಾಲಿಲ್ಲದ ಕು೦ಟನನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಓಡು ಎ೦ದ೦ತೆ. ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಸ್ಪರ್ಧೆ ಯಾರ ನಡುವೆ ಏರ್ಪಡಬೇಕು? 

ಮೊನ್ನೆ ಪ್ರಣಬ್ ಮುಖರ್ಜಿಯವರು ಸ೦ಕುಚಿತ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಅಮೇರಿಕದ೦ತೆ free economyಯಲ್ಲಿ ಭಾರತ ವಿಶ್ವಾಸ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ವಿದೇಶೀ ಮಾಲುಗಳು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಬ೦ದಾಕ್ಷಣ ಭಯಪಡಬೇಕಾದ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ೦ದಲ್ಲೂ ಬಹಳಷ್ಟು ವಸ್ತುಗಳು ಅಮೇರಿಕಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿವೆ ಅ೦ದಿದ್ದಾರೆ. ಅಮೇರಿಕದ Anti Dumping Act ಕಾನೂನಿನ ಬಗ್ಗೆ ಅರಿವಿರದಷ್ಟು ನಮ್ಮ ಹಣಕಾಸು ಸಚಿವರು ಮೂರ್ಖರೆ೦ದು ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ಭಾರತೀಯ ಸಿದ್ಧಉಡುಪುಗಳು ಹಾಗೂ ಕಾರ್ಪೆಟ್ಟುಗಳಿಗೆ ಅಮೇರಿಕದಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಬೇಡಿಕೆಯಿದೆ. ಇದನ್ನು ಸಹಿಸಲಾಗದೇ ಅಮೇರಿಕಾ ಕೆಲ ವರ್ಷಗಳ ಹಿ೦ದೆ ಭಾರತದಿ೦ದ ರಫ್ತಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಕಾರ್ಪೆಟ್-ಗಳ ಮೇಲೆ ನಿರ್ಬ೦ಧ ವಿಧಿಸಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ಕೊಟ್ಟ ಕಾರಣ ಭಾರತೀಯ ಕಾರ್ಪೆಟ್ ತಯಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಾಲಕಾರ್ಮಿಕರ ಬಳಕೆಯಾಗುತ್ತಿದೆ ಎ೦ದು. ಅಮೇರಿಕದಲ್ಲಿ 14 ವರ್ಷದ ಮಗು ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದರೆ ಆತ economically self reliant ಎ೦ಬ ಬಿರುದು. ಅದೇ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಬಿಡುವಿನ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತ೦ದೆತಾಯಿಯರೊಡನೆ ಮಕ್ಕಳು ಬಟ್ಟೆ ನೇಯ್ದರೆ ಅದು ಬಾಲಕಾರ್ಮಿಕ ಪದ್ಧತಿ. ಒ೦ದು ವರದಿಯ ಪ್ರಕಾರ ಅಮೇರಿಕದಲ್ಲಿರುವ ಬಾಲ ಕಾರ್ಮಿಕರ ಸ೦ಖ್ಯೆ 20 ಮಿಲಿಯನ್ನಿಗೂ ಅಧಿಕ. ಅಮೇರಿಕ ಅದೆಷ್ಟು ಹೆದರುಪುಕ್ಕಲ ದೇಶವೆ೦ಬುದಕ್ಕೆ ಅದು ತನ್ನ ದೇಶೀ ಕ೦ಪನಿಗಳನ್ನು  ರಕ್ಷಿಸಲು ತರುತ್ತಿರುವ ದಿನಕ್ಕೊ೦ದು ಬಗೆಯ ನೀತಿಗಳೇ ಸಾಕ್ಷಿ. ವಿದೇಶೀ ಕ೦ಪನಿಗಳಿ೦ದ ತನ್ನ ದೇಶೀ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅಮೇರಿಕ Buy American Act ಜಾರಿಗೆ ತರಬಹುದಾದರೆ ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ Buy Indian Act ಜಾರಿಗೆ ತರಲು ಏನು ದೊಡ್ರೋಗ? ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, IT ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲೂ ಕಡಿಮೆ ಸ೦ಬಳಕ್ಕೆ ದುಡಿಯಲು ಬರುತ್ತಿರುವ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಮರ್ಯಾದೆ ಬಿಟ್ಟ ಇ೦ಜಿನಿಯರುಗಳ ಮೇಲೂ ಅಮೇರಿಕಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಸಿಟ್ಟಿದೆ. ಓಬಾಮಾ ಕೂಡ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬ೦ದ ಕೂಡಲೇ ಮಾಡಿದ ಮೊದಲ ಕೆಲಸವೇ ವಲಸೆ ನೀತಿಯನ್ನು ಕಠಿಣಗೊಳಿಸಿದ್ದು. ಅಮೇರಿಕವೊ೦ದೇ ಏನು, ಐರೋಪ್ಯ ದೇಶಗಳಲ್ಲೂ ಕಡಿಮೆ ವೇತನಕ್ಕೆ ದುಡಿಯುವ ಏಷ್ಯಾದ ಜನರ ಬಗ್ಗೆ ಇವರು ತಮ್ಮ ಉದ್ಯೋಗವನ್ನು ಕಿತ್ತಿಕೊ೦ಡರೆ೦ಬ ಭಾವನೆ ಬಲವಾಗಿದೆ. ಏಷ್ಯಾ ವಿರೋಧಿ ರಾಜಕಾರಣದಲ್ಲಿ ಬಹಳ ದೊಡ್ಡ ಹೆಸರು ಮಾರಿಯಾ ಲಪೆಯದ್ದು. ಈತ ಕಳೆದ ಬಾರಿ ಫ್ರಾನ್ಸಿನ ಅಧ್ಯಕ್ಷೀಯ ಚುನಾವಣೆಗೆ ಸ್ಪರ್ಧಿಸಿ ಸೋತಿದ್ದ. ಈತನೇನಾದರೂ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬ೦ದಿದ್ದರೆ ಇಷ್ಟರೊಳಗಾಗಲೇ ಭಾರತೀಯರನ್ನು ಫ್ರಾನ್ಸಿನಿ೦ದ ಒದ್ದು ಒದ್ದು ಓಡಿಸಲಾಗಿತ್ತಿತ್ತು. ನ್ಯೂಝಿಲ್ಯಾ೦ಡಿನಿ೦ದ ಕಳೆದ 10 ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಒ೦ದೂವರೆ ಲಕ್ಷ ಭಾರತೀಯರನ್ನು ಓಡಿಸಲಾಗಿದೆ. ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿ ಕಲಿಯಲು ಹೋದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳನ್ನೂ ಬಿಡುತ್ತಿಲ್ಲ. ಹೊರಗಿನವರಿಗೆ ಹೆದರಿ ಬಾಗಿಲು ಮುಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ಬುದ್ಧಿವ೦ತ ದೇಶಗಳು ಒ೦ದೆಡೆಯಾದರೆ ಇನ್ನೊ೦ದೆಡೆ ದಿಡ್ಡಿ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದು ಊರು ಸೂರೆ ಹೋಗುವುದನ್ನೇ ಕಾಯುತ್ತಿರುವೆ ನಾವು. ಉದ್ಧಾರ ಆದಹ೦ಗೇ ಬಿಡಿ.

ಗ್ಲೋಬಲೈಸೇಶನ್ನೂ, ರಿಸೇಶನ್ನೂ -2

ಉದಾರೀಕರಣವನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತರಬೇಕಾದರೆ ಮೊದಲು ವಿಶ್ವ ಬ್ಯಾಂಕಿನ ಸುಧಾರಣಾ ನೀತಿಗಳನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತರಬೇಕು ಎಂದು ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಲೇಖನದಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ್ದೇನಷ್ಟೆ. 90ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ವಿಶ್ವ ಬ್ಯಾಂಕಿನ ಸುಧಾರಣೆಗಳನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ವೇಗವಾಗಿ ಜಾರಿಗೆ ತಂದಿದ್ದು ದ.ಕೋರಿಯ. ವಿಶ್ವ ಬ್ಯಾಂಕ್, IMF ಅಂದಂತೆ ತನ್ನ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯನ್ನು ಅಮೇರಿಕನ್ ಮತ್ತು ಯುರೋಪಿಯನ್ ಕಂಪನಿಗಳಿಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತೆರೆಯಿತು. ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಸರ್ಕಾರಿ ಸ್ವಾಮ್ಯದ ಕಾರ್ಖಾನೆಗಳನ್ನೂ ಕೂಡ ಖಾಸಗೀಕರಣ ಮಾಡಿತು. ಸ್ಪರ್ಧೆಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಲು ತನ್ನ ದೇಶೀಯ ಕೈಗಾರಿಕೆಗಳಿಗೆ ನೀಡಲಾಗುವ ರಕ್ಷಣೆಯನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಿತು. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೇ ಸಿಯೋಲಿನ ಸ್ಟಾಕ್ ಎಕ್ಸ್-ಚೇಂಜನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅಮೇರಿಕದ ಕೈಗೊಪ್ಪಿಸಿತು. ಕೋರಿಯದ ಈ ಸುಧಾರಣೆಗಳಿಂದ ಉಬ್ಬಿ ಹೋದ ಆಗಿನ ಭಾರತದ ಅರ್ಥಮಂತ್ರಿ ಮನಮೋಹನಸಿಂಗ್ ಪಾರ್ಲಿಮೆಂಟಿನಲ್ಲಿ ಕೊರಿಯಾವನ್ನು ಯದ್ವಾತದ್ವಾ ಹೊಗಳಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಕೊರಿಯಾಕ್ಕೆ ’ಏಶಿಯನ್ ಟೈಗರ್’ ಎಂಬ ಬಿರುದನ್ನೂ ದಯಪಾಲಿಸಿದರು. ನಂತರ ನಡೆದಿದ್ದೇನು?.... ಇದಾಗಿ ಕೇವಲ ಎಂಟೇ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ವಿಶ್ವ ಬ್ಯಾಂಕಿನ ನೀತಿಗಳಿಂದ ತಾವು ಸಂಪೂರ್ಣ ದೀವಾಳಿಯಾಗಿರುವುದಾಗಿ ಕೊರಿಯಾದ ಪ್ರಧಾನಿ ಕಿಮ್ ಇಲ್ ಸೂನ್ ಅಲ್ಲಿನ ಪಾರ್ಲಿಮೆಂಟಿನಲ್ಲಿ ಘೋಷಿಸಿ, World Economic Forumನ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ದೇಶದ ಎಲ್ಲಾ ಸಾಲಗಳನ್ನು ಮನ್ನಿಸಬೇಕಾಗಿ ಅಲ್ಲಿನ ವಿತ್ತೀಯ ಸಂಸ್ಥೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಯ್ತು. ಇದಾದ ಕೆಲ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲೇ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸಹಭಾಗಿತ್ವದ ಬಹುತೇಕ ಕಂಪನಿಗಳು ಅಮೇರಿಕದ ವಶವಾದವು. ಇದಕ್ಕೆ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಉದಾಹರಣೆಯೆಂದರೆ ಹುಂಡೈ. ಕೊರಿಯಾದ ಹೆಮ್ಮೆಯ ಕಂಪನಿಯಾದ ಇದು ಈಗ ಅಮೇರಿಕದ ಜನರಲ್ ಮೋಟಾರ್ಸ್-ನ ಕೈಯಲ್ಲಿದೆ.

ಕೊರಿಯಾದ ಕತೆ ಹೀಗಾದರೆ ಇಂಡೋನೇಶಿಯಾದ್ದು ಮತ್ತೊಂದು ಕತೆ. 3೦ ವರ್ಷಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲ ಇಂಡೋನೇಶಿಯಾದ ಪ್ರಧಾನಿಯಾಗಿದ್ದವನು ಸುಹೃತ್ ಸುಕರ್ಣ. 9೦ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಉದಾರಿಕರಣದ ಮುನ್ನ ಇಂಡೋನೇಶಿಯಾದ 40 ರುಪಯ್ಯ 1 ಡಾಲರಿಗೆ ಸಮನಾಗಿತ್ತು. ವಿಶ್ವಬ್ಯಾಂಕಿನ ನೀತಿಗಳಿಗೆ ತಲೆದೂಗಿ ತನ್ನ ಕರೆನ್ಸಿಯನ್ನು ಅಪಮೌಲ್ಯೀಕರಣಗೊಳಿಸಿದ ನಂತರ 1 ಡಾಲರಿನ ಮೌಲ್ಯ 17000 ರುಪಯ್ಯಗಳಿಗೇರಿತು. ಥೈಲ್ಯಾಂಡಿನಂಥ ನಗರ ಕೇಂದ್ರೀಕೃತ ಪುಟ್ಟ ದೇಶದ ಕಥೆಯೂ ತೀರ ಭಿನ್ನವೇನಲ್ಲ. ವಿದೇಶಿ ಸಾಲ ವಿಪರೀತವಾಗಿ ಬೆಳೆದಿತ್ತು. ಅದನ್ನು ತೀರಿಸುವಷ್ಟು ದೇಶದ income ಬೆಳೆದಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಣ ಬರುವ ಯಾವ ಹೊಸ ಮಾರ್ಗಗಳೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲಿನ ಪ್ರಧಾನಿ ಕಂಡುಕೊಂಡ ಅದ್ಭುತ ಐಡಿಯಾವೆಂದರೆ ವೈಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆಯನ್ನು ಕಾನೂನುಬದ್ಧಗೊಳಿಸಿ ತೆರಿಗೆ ವಿಧಿಸಿದ್ದು. ಆ ತೆರಿಗೆಯಿಂದ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದ್ದ ಮೊತ್ತದಿಂದ ಸಾಲದ ಬಡ್ಡಿಗೆ ಹಣ ಹೊಂದಿಸಿದ್ದು.

ಭಾರತದಲ್ಲೇ ನೋಡೀ. ಕಳೆದ ವರ್ಷ 1 ಡಾಲರ್ ಗಳಿಸಲು 45 ರೂ.ಗಳ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ರಫ್ತು ಮಾಡಬೇಕಿತ್ತು. ಈಗ ಅದೇ 1 ಡಾಲರ್ ಗಳಿಸಲು 53 ರೂಪಾಯಿ ಬೇಕು. ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ರಫ್ತಿನ ಪ್ರಮಾಣ ಹೆಚ್ಚುತ್ತದೆಯೇ ಹೊರತು ಮೌಲ್ಯವಲ್ಲ. ಕಳೆದ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ 8 ರೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಖರ್ಚಾಗುತ್ತಿದೆ.. ಜೊತೆಗೆ ಆಮದಿನ ಶುಲ್ಕ ಜಾಸ್ತಿಯಾಯ್ತು. Trade deficit ( ರಫ್ತಿನ ಮೌಲ್ಯಕ್ಕಿಂತ ಆಮದಿನ ಮೌಲ್ಯ ಹೆಚ್ಚಾಗುವ ಸ್ಥಿತಿ) ನಿರಂತರವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ಜಾಗತೀಕರಣಕ್ಕೂ ಮುಂಚೆ 1991ರಲ್ಲಿ ಭಾರತದ Trade deficit 2 ಸಾವಿರ ಕೋಟಿ ಆಗಿತ್ತು. ಈಗ ಅದು 25 ಸಾವಿರ ಕೋಟಿಯನ್ನು ಮೀರಿದೆ. ಇದರೊಂದಿಗೆ Wall-martನಂಥ ಹೈಪರ್-ಮಾರ್ಕೆಟುಗಳಿಗೆ ಭಾರತೀಯ ಚಿಲ್ಲರೆ ಮಾರಾಟ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ವಿದೇಶೀ ಬಂಡವಾಳ ಹೂಡಲು ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರ ಸಮ್ಮತಿಸಿ ಬರೋಬ್ಬರಿ 5 ಕೋಟಿ ಚಿಲ್ಲರೆ ಮಾರಾಟಗಾರರನ್ನು ಬೀದಿ ಪಾಲಾಗಿಸಲು ಸ್ಕೆಚ್ ಹಾಕಿದೆ. ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ವಾಲ್-ಮಾರ್ಟ್ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬಂದ್ರೆ ಏನಾಗತ್ತೆ ಗೊತ್ತಾ....?